گلایه از باران

گلایه از باران

بارانکم ، ازت گلایه دارم ، بگذار صریح و واضح بگویم ، تو خود می دانی وقتی که ریز ریز می باری در پیش چشمانم محبوب و ستودنی تر می شوی ، پس چرا وقتی که به انتظارت نشسته ام نمی آیی و اگر هم می آیی نیمه شب پاورچین پاورچین یواشکی وبی سر و صدا می آیی و می رویی تا به خود می آیم و آماده تماشایت می شوم می بینم ردّ پایی بیش ازت برجا نمانده است ونم آن هم سهم تشنه ای دیگر به نام زمین شده است . شکوه و عظمت تو وقتی نمایان می شود که درختان با شاخه های خود در طلبت دست خواهش به سوی آسمان نیلگون خداوند بلند می کنند و عطش خویش را فریاد می زنند . پس ای بارانکم ببار ، نه ، به هنگام ببار تا هم من محو تماشایت شوم و هم عطش همه را سیراب کنی و داغ حسرت را بر دل خشکسالی بگذاری که اینک بیداد می کند. باران من تو آن قدر نایابی که خیلی زود ردّ پایت محو می شود و من بیش از پیش دلتنگت می شوم . پس ببار و سیرابم کن.