گریزی به حکایات منظوم - 2

کلاغــــی به شاخــی شده جای گـــیر
به منـــــــــــقار بگرفته قــدری پنیر
...یکـــی روبـــهی بــوی طــــعمـه شنــید
به پیــــش آمـــــــد و مدح او برگزید
بگـــفتا ســـــــــلام ای کلاغ قــــــشنگ
که آیی مرا در نظر شـــــوخ وشنگ
اگــــر راســـــــتی بـــــــــــود آوای ِتـــو
به مانـــــند پـــــــــرهای زیبای تــو
در این جـــنگل انــدر ســـــــــــمندر بُدی
براین مــــرغ ها جـمله سرور بُدی
ز تـــعریفِ روباه شـــــــد زاغ ،شــــــــاد
ز شــــــــــادی نیاورد خود را به یاد
به آواز کـــــــردن دهــــــــان برگشــــود
شــــــــکارش بیـــفتاد و روبه ربود
بگفـتا که ای زاغ ایـــن را بـــــــــــــــدان
که هر کس بُود چرب و شیرین زبان
خـــورد نعمت از دولــتِ آن کــــــــــسی
که گـــفتِ او گـــــــوشَ دارد بسی
چنان چـــــــون به چــــــربی نطق و بیان
گــــــرفتم پنیر ِ تــــــــورا از دهان 
ایرج میرزا، دیوان 

 

یکی قطره باران ز ابری چکید		خجل شد چو پنهای دریا بدید
که جاییکه دریاست من کیستم؟		گر او هست حقا که من نیستم
چو خود را به چشم حقارت بدید		صدف در کنارش به جان پرورید
سپهرش به جایی رسانید کار		که شد نامور لؤلؤی شاهوار
بلندی از آن یافت کو پست شد		در نیستی کوفت تا هست شد

  سعدی، بوستان