گریزی به حکایات منظوم - 1

 اعرابیی ، خدای  به  او  داد  دختری              

                                              و او دخت را به سنت خود ننگ می شمرد

هرسال کز حیات جگرگوشه می گذشت

                                             شمـع  محبـت   دل  او  بیـش  می فسـرد

روزی بخشم رفت و ز وسواس عار و ننگ

                                             حکم خرد ، بدست  رسوم  و سنن سپرد

بگرفت  دست  کودک  معصـوم  و بی خبر

                                              تا  زنده اش بخاک کند ، سوی دشت برد 

او  گرم گور کندن  و ،  از  جـامه  پدر

                                             طفلک، بدست کوچک خود خاک می سترد... 

                                                          پاریزی باستانی، نای هفت بند

  دنباله در ادامه مطلب

 اعرابیی ، خدای  به  او  داد  دختری              

                                              و او دخت را به سنت خود ننگ می شمرد

هرسال کز حیات جگرگوشه می گذشت

                                             شمـع  محبـت   دل  او  بیـش  می فسـرد

روزی بخشم رفت و ز وسواس عار و ننگ

                                             حکم خرد ، بدست  رسوم  و سنن سپرد

بگرفت  دست  کودک  معصـوم  و بی خبر

                                              تا  زنده اش بخاک کند ، سوی دشت برد 

او  گرم گور کندن  و ،  از  جـامه  پدر

                                             طفلک، بدست کوچک خود خاک می سترد... 

                                                          پاریزی باستانی، نای هفت بند   

              این جهان همچون درخت است ای کرام   مابروچون میوه های نیم خام

سخت   گیرد   خام   ها   مر   شاخ  را         زانکه  در خامی،  نشاید  کاخ  را

چون  بپُخت  و گشت  شیرین  لب گزان         سست گردد شاخ ها را بعد  از آن

چون  از  آن اقبال،  شیرین  شد  دهان          سرد  شد  بر  آدمی  مُلک  جهان

سختگیری   و  تعصب    خامی    است         تا جَنینی، کار خون آشامی  است 

                                            مولوی ، مثنوی  

روزی ز سر سنگ عقابی به هوا خاست

واندر طلب طعمه پر و بال بیاراست

 بر راستی بال نظر کرد و چنین گفت:

امروز همه روی جهان زیر پر ماست

 بر اوج چو پرواز کنم از نظر تیز

 می بینم اگر ذره ای اندر تک دریاست

گر بر سر خاشاک یکی پشه بجنبد

جنبیدن آن پشه عیان در نظر ماست

بسیار منی کرد و ز تقدیر نترسید

بنگر که ازین چرخ جفا پیشه چه برخاست

 ناگه ز کمینگاه یکی سخت کمانی

 تیری ز قضای بد بگشاد بر او راست

 بر بال عقاب آمد آن تیر جگر دوز

 وز ابر مر او را به سوی خاک فرو کاست

بر خاک بیفتاد و بغلتید چو ماهی

وانگاه پر خویش گشاد از چپ و ازراست

گفتا:عجب است این که زچوبی و زآهن

این تیزی و تندی و پریدن زکجا خاست!؟

 زی تیر نگه کرد و پر خویش بر او دید گفتا:

ز که نالیم که از ماست که بر ماست! 

            ناصر خسرو ، دیوان 

آن شنیدی که از کم آزاری                            رندی اندر ربود دستاری

آن دوید از نشاط دربوستان               وین دوان شد بسوی گورستان 

آن یکی گفتش از سرسردی                      که بدیدم سلیم دل مردی 

تو بدین سو همی چه پویی تفت       که آنکه دستار برد زان سو رفت 

مرد دستار برده فصلی گفت             نیک بشنو که آن به اصلی گفت 

گفت ای خواجه گرچه زان سو شد            نه ز بند زمانه بیرون شد 

چه دوم بیهده سوی بستان              خود همی یابمش بگورستان...

سنایی حدیقه الحقیقه